برخی قهرمانان ملی‌پوش ایران در سالیان اخیر و حتی پیش از انقلاب اسلامی که بین‌شان مدال آوران جهانی نیز حضور دارند، از کارزار تحریم بین‌المللی ورزش ایران حمایت کرده‌اند.
این اقدام با عنوان «اﺗﺤﺎد ﺑﺮای ﻧﻮﯾﺪ»، ﮐﻤﯿﺘﻪ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ اﻟﻤﭙﯿﮏ، ﻓﯿﻔﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎی ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ در عرصه ورزش را مخاطب قرار داده است.
حکم اعدام ﻧﻮﯾﺪ اﻓﮑﺎری در شرایطی ﺑﻪ اجرا گذاشته شد که جمع پرتعدادی از ورزشکاران سراسر جهان ضمن اعتراض به شکنجه این کشتی‌گیر حاضر در اردوی تیم ملی ایران، خواهان لغو حکم شده بودند.
تونیا ولی اوغلی عضو تیم ملی شنای زنان ایران در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ که آخرین حضور زنان ایرانی در مسابقات شنای بازی‌های آسیایی است، با یادآوری اسامی ورزشکاران اعدامی دهه ۶۰ می‌گوید: «رژیمی که به جای مدال ورزشی، حلقه دار بر گردن ورزشکار ایرانی می‌اندازد باید از مجامع ورزشی اخراج شود».
سوده لشکری از تیم ملی کریکت می‌گوید: «من و ما می‌توانستیم جای نوید افکاری باشیم. ما ورزشکاران باید متحد باشیم تا جنایت دیگری رخ ندهد. جمهوری اسلامی را محکوم می‌کنم به ۴۱ سال جنایت و کشتار که همچنان ادامه دارد.»
محمدرضا فغانی داور فوتبال، علی سرشار و غلامرضا سلیمانی (واترپلو) آرزو نعمتی‌پور (کاراته) حسینی افشار (قایقرانی) و مهدی جعفری گرزینی مدیر تیم کشتی ماینتس در بوندس لیگا از دیگر اعضای این کارزار هستند.
زینب صحافی از دختران استادیوم موسوم به «دختران ریشو» که فیلم بازداشت‌های مکررش بازتاب گسترده‌ای داشت، می‌گوید: «مجبور شدم از ایران فرار کنم. در ترکیه در بدترین شرایط به سر می‌برم. دو راه بیشتر نداریم. یا کنار هم باشیم یا یکی یکی کشته شویم.»
مدیریت کمپین به عهده ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻠﯽﻧﮋاد ﻓﻌﺎل ﺣﻘﻮق زﻧﺎن است که پیشتر با راه‌اندازی کمپین‌های اعتراضی مشابهی توانست طیف‌های گسترده‌ای از شهروندان ایرانی را همراه کند.
جمعی از چهره‌های فرهنگی، اجتماعی و کنشگران مدنی نیز ورزشکاران ایرانی را در این کمپین همراهی می‌کنند. از جمله ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎدی ﺑﺮﻧﺪه ﺟﺎﯾﺰه ﺻﻠﺢ ﻧﻮﺑﻞ، بهمن قبادی کارگردان سینما، نازنین بنیادی، فاطمه سپهری فعال سیاسی و مازیار ابراهیمی زندانی سابق در جمهوری اسلامی ایران.
غلامحسین زمان آبادی مشاور فرهنگی فدراسیون فوتبال، در انتقاد از مدافعین تحریم ورزش ایران گفته است: «اینها افرادی ضعیف النفس هستند که برای دریافت پول، عریان می‌شوند».
ﻣﺠﯿﺪ ﻓﻼح قهرمان موی تای، ﺳﺮدار ﭘﺎﺷﺎﯾﯽ قهرمان کشتی فرنگی، فاطمه آقاجانی هیمالیانورد، امیر کمالی (دوومیدانی) حسن علیمحمدی (کیک بوکسینگ) و احسان رجبی قهرمان جودو و جوجیستو نیز در این کارزار مشارکت کرده‌اند.
بهمن قبادی فیلمساز سرشناس ایرانی که سابقه فعالیت در رشته کشتی را دارد با انتشار پیام ویدیویی، از سازمان‌های جهانی ورزشی خواستار محرومیت جمهوری اسلامی ایران شد.
در پایگاه رسانه‌ای کمپین آمده است: «ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان روﺣﯿﻪ ورزﺷﯽ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺮده و از ورزﺷﮑﺎران ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﺤﺮ ﺧﺪاﯾﺎری که ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر در استادیوم ﺑﻪ دادﮔﺎه ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮدش را با بنزین ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ».
در این یادداشت همچنین تاکید شده است که ورزﺷﮑﺎران ﻣﺠﺒﻮرند ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت را ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺑﺒﺎزﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻔﺎن اﺳﺮاﯾﯿﻠﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ و «ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ روﺣﯿﻪ و ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ».
شیوا امینی که سابقه بازی در تیم ملی فوتسال زنان را دارد می‌گوید: «جمهوری اسلامی شرایط ناامنی را برای ورزشکاران پدید آورده. یا در تبعیدند یا زندان یا مانند نوید بالای دار. حتی ابتدایی‌ترین حقوق انسان‌ها برای جمهوری اسلامی اهمیتی ندارد.»
قهرمانان ورزشی با درخواست تحریم بین‌المللی ورزش ایران چه هدفی را دنبال می‌کنند؟
طبق گزارش منتشر شده در سایت این کارزار، ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺗﻨﻬﺎ در ﻗﺒﺎل ﻓﺸﺎر ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺳﺖ و «ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻘﺾ ﻓﺎحش ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻠﺖﻫﺎی ﻣﺘﻤﺪن ﻧﺪارد».
در این گزارش تاکید شده است که ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن اﯾﺮان از رویدادهای ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ورزشی، اوﻟﯿﻦ ﻗﺪم ﺑﺮای ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﯾﮏ «ﭘﯿﻐﺎم ﻗﻮی ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ» اﺳﺖ.
اﺗﺤﺎدﯾﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ورزﺷﮑﺎران نیز با ﺑﯿﺶ از ۸۵ هزار ﻋﻀﻮ ورزﺷﮑﺎر از سراسر جهان، ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺗﺤﺮﯾﻢ ورزش اﯾﺮان شده است.
در ﺳﺎل ۱۹۶۴ ﮐﻤﯿﺘﻪ بین‌المللی اﻟﻤﭙﯿﮏ، آﻓﺮﯾﻘﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ تبعیض ﻧﮋادی از حضور در ﺑﺎزیﻫﺎی اﻟﻤﭙﯿﮏ ﻣﺤﺮوم ﮐﺮد، تحریمی دیرپا که ۲۴ سال دوام آورد.
کارزار تحریم بین‌المللی ورزش ایران، با واکنش‌های متفاوتی در شبکه‌های اجتماعی مواجه شده. اما از جمع
ورزشکاران تاکنون ویدیویی که مبنی بر مخالفت باشد، منتشر نشده است
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر