یک روزنامه سوئدی روز شنبه از بازداشت یک نفر در هفته گذشته به دست پلیس امنیت این کشور به اتهام جاسوسی خبر داد. در حکم بازداشت دادستانی که در شبکه‌های اجتماعی از جمله توییتر منتشر شده، نام این فرد «پیمان کیا» قید شده است.
بنا بر اطلاعات موجود در شبکه‌های اجتماعی، پیمان کیا ۴۰ ساله و متولد تهران است و روز دوشنبه هفته گذشته در شهر اوپسالا دستگیر شده است.
روزنامه آفتون‌بلادِت چاپ
شخصیت‌های عراقی خواهان برقراری روابط با اسرائیل شدند
شخصیت های عراقی در همایشی در اربیل، خواهان بازگشت یهودیان و برقراری روابط با اسرائیل شدند
به گزارش رادیو پیام اسرائیل، سیصد تن از شخصیت های سیاسی و اجتماعی عراق، در همایشی که روز گذشته (آدینه) در شهر اربیل در اقلیم کردستان عراق برگزار گردید، از دولت بغداد خواستار شدند یهودستیزی و اسرائیل ستیزی را که سال ها و قرن ها بر آن سرزمین مسلط بوده کنار گذارند و به یهودیان اخراج شده از عراق حق بازگشت بدهند و اسرائیل را به رسمیت شناسند و با این کشور، همانند برخی دیگر از ممالک عربی روابط دوستی و همکاری برقرار سازند.
وزیر خارجه اسرائیل، یائیر لپید از این فراخوانی به گرمی استقبال کرد و آن را نشان دیگری از بیداری اعراب و گزیدن راه درست در مسیر تامین رفاه خویش و سعادت مردم منطقه دانست.
در این همایش در شهر اربیل، نه تنها شماری از شخصیت های سیاسی و تلاشگران اجتماعی کرد شرکت کردند، بلکه نمایندگان شیعه و سنی از نقاط دیگر عراق نیز به آن جا آمده بودند.
سخنرانان، همگی تاکید کردند که یهودیان بخش جدایی ناپذیری از تاریخ کشور عراق و تمدن آن از دوران باستان بوده اند و اخراج آنان از عراق، در اعتراض به اعلام استقلال اسرائیل، به اقتصاد، فرهنگ و اجتماع عراق آسیب رساند.
یهودیان در دوهزار و پانصد سال پیش، توسط امپراتوری بابل، به عراق امروز تبعید شدند و کوروش کبیر آنان را آزاد ساخت و اجازه داد به سرزمین پدری خود، یعنی خاک اسرائیل باز گردند. ولی شماری از یهودیان به علل مختلف در عراق باقی ماندند و به یکی از مراکز اندیشه و ایمان یهود مبدل گردیدند و آثار دینی مهمی را در آن جا به وجود آوردند.
در قرن بیستم، یهودیان در اقتصاد و علم و صنعت عراق نیز بسیار فعال بودند. ولی یهودستیزی که در آن سرزمین ، همانند بسیاری دیگر از جوامع عربی و اسلامی ریشه دارد، موجب همکاری گروهی از هیتلر پرستان عراق با حکومت نازی در آلمان گردید که یهودیان بغداد را مورد تهاجم قرار دادند و شماری از آنان را به قتل رساندند.
در سال ۱۹۴۸ میلادی، همزمان با اعلام استقلال اسرائیل، حکومت عراق دستور اخراج یهودیان آن کشور را صادر کرد و یهودیان، تقریبا با دست خالی به ایران پناه بردند و با همکاری ایرانیان توانستند به اسرائیل و یا کشورهای دیگر نقل مکان کنند.
اکنون نسل جدیدی در عراق رشد کرده که نه تنها خواهان بازگشت این یهودیان، به هدف رونق بخشیدن به اقتصاد و فرهنگ آن کشور است، بلکه خواستار به رسمیت شناختن اسرائیل می شود، تا عراق در بازسازی خود بتواند از همکاری و تجربیات اسرائیلیان برخوردار گردد و یک خصومت بیهوده و زیان آور به پایان برسد.
این همایش با یاری نهادی به نام “مرکز آزادی ارتباطات” که مقر آن در نیویورک است برگزار شد و شرکت کنندگان در آن شخصیت های شیعه، سنی و کرد بودند که خواهان پایان بخشیدن به بحران و هرج و مرج در کشور خویش هستند و می خواهند عراق را به مسیر صلح و آشتی باز گردانند تا عراق به دوران رفاه و شکوفایی باز گردد.
در بیانیه ای که در پایان این همایش انتشار یافت، آمده است که شرکت کنندگان، خواهان پیوستن عراق به پیمان صلح اسرائیل و کشورهای عرب، موسوم به “پیمان ابراهیم” هستند و همچنین خواهان آنند که ممنوعیت ارتباط و داد و ستد با اسرائیلیان لغو شود و دو کشور روابط عادی برقرار سازند و یهودیان به عراق باز گردند و عراقی ها از تجربه اسرائیل برای ساخت کشور خود یاری بگیرند.
این بیانیه همزمان با سالروز آغاز جنگ ایران و عراق انتشار یافته که حتی اگر جنبه اتفاقی داشته باشد، یک همزمانی نمادین است. خمینی می خواست از طریق اشغال خاک عراق، خود را به مرز اسرائیل، به هدف نابودی این کشور نزدیک کند و اکنون گروه هایی از شخصیت های عراقی آشکارا خواهان صلح با اسرائیل هستند.
امضا کنندگان بیانیه می نویسند که عراق با اخراج یهودیان، رگ حیاتی خود را قطع کرد و اکنون باید آن را برگرداند.
یکی از شخصیت های شرکت کننده به نام “الحردان” نوشت: با برگزاری همایش اربیل، یخ دوری از اسرائیل را شکستیم و اکنون هنگام آن است که گفتگوهای رو در رو و مستقیم با اسرائیل را نیز پایه ریزی کنیم.
یائیر لپید وزیر خارجه اسرائیل در واکنش به این همایش گفت: از هدف های عمده دولت اسرائیل آن بوده و هست که پیمان ابراهیم گسترده تر شود و شمار بیشتری از کشورهای عرب را در برگیرد و هرگونه تلاشی در این زمینه، مورد حمایت قاطع دولت اورشلیم قرار دارد.
بهنام اخلاقی، نوکیش مسیحی، روز شنبه ۲۰ شهریورماه، از زندان اوین به مرخصی اعزام شد. آقای اخلاقی دوران محکومیت ۵ ساله خود را در زندان اوین سپری می‌کند.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روز شنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۰، بهنام اخلاقی، نوکیش مسیحی محبوس در زندان اوین، از زندان به مرخصی اعزام شد.
لازم به ذکر است پیشتر آقای اخلاقی و ۸ نوکیش مسیحی دیگر محبوس در زندان اوین، توسط نهادهای امنیتی به تبعید به یکی از زندان‌های استان گیلان و یا سایر شهرستان‌ها تهدید شده‌اند.
بهنام اخلاقی در تاریخ ۴ اسفندماه ۱۳۹۷ توسط نیروهای امنیتی در رشت بازداشت شد. منزل آقای اخلاقی پس از بازداشت، توسط ماموران مورد تفتیش قرار گرفت و آن ها برخی لوازم شخصی او را ضبط کرده و با خود بردند. به گفته یک منبع مطلع نیروهای امنیتی در جریان تفتیش منزل آقای اخلاقی اقدام به شکستن و یا آسیب به نمادهای مرتبط با مسیحیت کرده بودند. وی پس از گذشت ۱۲ روز از بازداشتگاه یکی از نهادهای امنیتی به زندان منتقل و به مدت ۱۱ روز بدون رعایت اصل تفیک جرائم در زندان نگهداری شد. آقای اخلاقی نهایتا در تاریخ ۲۷ اسفندماه ۹۷ با تودیع قرار وثیقه ۱۵۰ میلیون تومانی، به صورت موقت و تا پایان مراحل دادرسی آزاد شد.
در تاریخ ۲ مردادماه ۹۸ اولین جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات این شهروند در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی محمد مقیسه برگزار شد. در جریان این جلسه مبلغ قرار وثیقه آقای اخلاقی به یک میلیارد و پانصد میلیون تومان افزایش پیدا کرده و او در پی عدم توانایی مالی در تامین قرار وثیقه بازداشت و به بند ۴ زندان اوین منتقل شد.
بهنام اخلاقی نهایتا از بابت اتهام “اقدام علیه امنیت کشور از طریق تشکیل کلیسای خانگی و تبلیغ مسیحیت تبشیری و صهیونیستی” به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. این حکم در خردادماه ۹۹ توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به ریاست قاضی سیداحمد زرگر عینا تایید به وی ابلاغ شد.
لازم به اشاره است علیرغم اینکه طبق قانون مسیحیان به عنوان یک اقلیت دینی به رسمیت شناخته می‌شوند، با این حال دستگاه‌های امنیتی مسئله‌ی گرویدن مسلمانان به مسیحیت را با حساسیت خاصی دنبال می‌کنند و برخورد قهرآمیزی با فعالان این عرصه دارند.
برخورد با نوکیشان مسیحی در ایران در حالی صورت می گیرد که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی هر شخصی حق دارد از آزادی دین و تغییر دین با اعتقاد و همچنین آزادی اظهار آن به طور فردی یا جمعی و به طور علنی یا در خفا برخوردار باشد.
